Automatyzacja macOS cz.1

Zapraszamy do lektury poradnika, którego autorem  jest Łukasz Przyłęcki. Tekst oryginalnie pojawił się w numerze 10/2017 Mój Mac Magazyn.
Dotychczas zawsze w razie potrzeby przywracałem system z pomocą Time Machine, tzn. do momentu, w którym kopia zapasowa uległa awarii. Pojawiła się zatem odgórna potrzeba instalacji systemu od zera. Od zawsze starałem się kombinować i automatyzować jak największą liczbę czynności, które wykonuję na komputerze. Chcąc uprościć ten proces, jąłem się zastanawiać, czy i to uda się w jakikolwiek sposób zautomatyzować?
Po szybkim researchu okazało się, że tak! Jest to jak najbardziej możliwe. W tej serii poradników pokażę Wam, jak to zrobić.

Instalacja systemu

Od czego zatem zacząć? Pierwszą rzeczą, jaką musimy wykonać, jest utworzenie nośnika rozruchowego, z którego zainstalujemy system. Odwiedzamy w tym celu Mac App Store, wyszukujemy i pobieramy instalator interesującej nas wersji. Niezbędny będzie nośnik USB o minimalnej wielkości 8GB; należy go sformatować w formacie Mac OS Extended (Journaled). Pamiętajcie również o wybraniu nazwy dla partycji, łatwej do zidentyfikowania nośnika — sam zwykle nadaję mu nazwę od nazwy kodowej systemu operacyjnego — w tym przypadki jest to HighSierra.
Przystępujemy teraz do właściwego tworzenie nośnika: wskazujemy plik instalacyjny i nośnik docelowy:

sudo /Applications/Install\ macOS\ High\ Sierra.app/Contents/Resources/createinstallmedia --volume /Volumes/HighSierra --applicationpath /Applications/Install\ macOS\ High\ Sierra.app --nointeractio

Utworzenie nośnika potrwa od kilku do kilkunastu minut.

Wraz z premierą macOS High Sierra

otrzymaliśmy do dyspozycji nowy system plików — Apple File System, który stał się obowiązkowy dla wszystkich osób korzystających z napędów SSD. Niestety, z powodu licznych błędów podczas konwersji na ten system zarówno na dyskach talerzowych, jak i Fusion Drive, Apple zdecydowało się w ostatniej chwili usunąć wsparcie dla tych urządzeń. Jak deklaruje Apple, ma się ono pojawić w „późniejszych aktualizacjach”. Niemniej podczas formatowania dysku istnieje możliwość sformatowania niewspieranych jeszcze urządzeń na system APFS. Nie róbcie tego! Z sobie tylko znanych powodów Apple nie wbudowało w instalator mechanizmu wykrywającego rodzaj nośnika — nie ostrzeże on przed niezgodnością dysku z nowym systemem plików. Instalacja nie będzie mogła zostać ukończona. Uwierzcie mi na słowo — sprawdzałem!

Po uruchomieniu instalatora

musimy wymazać partycję, na której będzie instalowany system. To ważny moment, zwłaszcza dla posiadaczy dysków SSD: musicie zdecydować, jaki rodzaj APFS będzie najodpowiedniejszy dla Was. Macie bowiem do wyboru aż cztery jego wersje!
Sama instalacja przebiega w sposób standardowy; jest to proces, którego nie można w żaden sposób przyspieszyć. Nie będę się zatem nad tym rozwodzić.

Czynności poinstalacyjne

Pierwszą rzeczą, którą zalecam po instalacji systemu, jest sprawdzenie dostępności aktualizacji. Krok wart uwagi, zwłaszcza gdy nośnik instalacyjny nie był aktualizowany do najnowszej wersji!
Poprzez polecenie sudo softwareupdate -ir –verbose  pobrane zostaną i zainstalowane tylko aktualizacje zalecane przez Apple (w ich skład mogą wejść np. aktualizacje systemowe, bezpieczeństwa, nowe wersje iTunes i innych komponentów).

Następnym krokiem

jest instalacja Command Line Tools; to zestaw, w skład którego wchodzą niezbędne nagłówki, kompilatory i narzędzia. Będzie on wymagany podczas instalacji późniejszego oprogramowania. Pakiet instalujemy, wydając w terminalu polecenie: xcode-select –install.

Konfiguracja środowiska

Mathias Bynen jest twórcą świetnego skryptu pozwalającego na automatyczną konfigurację środowiska macOS. Nadszedł kres przeklikiwania się przez opcje Findera, aby dostosować go do własnych potrzeb! Dzięki Mathiasowi otrzymaliśmy prosty sposób na ukrycie wyświetlanych napędów na pulpicie, usunięcie animacji, zmianę nazwy komputera w sieci, pokazanie rozszerzeń plików etc.
Zbiór poleceń zawiera również dostęp do wielu zaawansowanych opcji, których daremnie szukać w graficznej nakładce ustawień, np. możliwość wyłączenia dźwięku podczas startu komputera czy wyświetlenie pełnej ścieżki dostępu w górnej belce Findera.
Skrypt zawiera multum opcji. Każdy z pewnością znajdzie coś interesującego dla siebie. Warto zadać sobie trud, przejrzeć go i utworzyć własną wersję; dostosowany do naszych potrzeb, odwdzięczy się zaoszczędzonym czasem podczas wstępnej konfiguracji.
W następnej części poradnika zajmiemy się instalacją oprogramowania.