To jest blog, nic innego

Nie wiem czy już kiedyś pisałem to oficjalnie, ale dzisiaj chciałem coś uściślić. Mój Mac to jest blog. Podrzędne miejsce, gdzie przeczytacie mało wyrafinowanych opinii. Pamiętajcie – blog, ciało jakich wiele w sieci. Prymitywna konstrukcja działająca na WordPressie. Z tekstami zazwyczaj jednego człowieka (niekiedy myślącego) – mnie. Od czasu do czasu wpadnie jakiś miły artykuł osób postronnych. I wiecie co… to jest właśnie najlepsze.

Łechta mnie, gdy ktoś pisze do mnie i rzuca w e-mailu „w Pana serwisie”. To uczucie pojawia się jednak na chwilkę i tak równie szybko znika. Wnioskuję z niego dwie rzeczy, ktoś nie rozróżnia pojęcia strona internetowa, serwis, a blog lub po prostu rozgrzewa wazelinkę, aby delikatnie ją wsunąć w… Strzeżcie się przed tym, bo wówczas uruchamiam systemy ostrzegawcze i zadaję sobie baczniej pytanie, „czego on chce”.

Nie jest to strona dla profesjonalistów. Nie znajdziecie tu chwytliwych tematów i prób analiz spraw, którymi żyje cały świat sieci. Nie udaję, że się na tym znam. Wiele pseudo-profesjonalnych-portalo-blogów z chęcią podzieli się swoją tajemną wiedzą, udowadniając, że odkryli złotego Grala. Możecie grać, że wchłaniacie te informację i z rozdziawionymi ustami klaszczecie i wiwatujecie. Przykro mi, że Was rozczaruję, ale nie piszę o sprawach na których się nie znam. Może Mój Mac jest przez to uboższy, ale nie widzę sensu robić z siebie błazna i udawać później, że to, nie jest tak jak jest napisane.

No właśnie. Pomyłki. Na blogu zdarzają mi się często. Od błędów ortograficznych, o których przypominacie mi w cichych informacjach e-mail (dzięki, że nie pastwicie się w komentarzach nad moją osobą) po te cięższe, gdzie jasno wyrażone komentarze mówią – „gówno wiesz”. To jest mój blog, więc piszę i się mylę. Nie mam ambicji Alfy i Omegi. To moja nora w sieci, z pomyłkami i Waszymi uwagami, które przyjmuję i przez to się uczę. Nawet gdy strzelę totalną gafę, przeproszę za to. Wierzę, że wybaczycie.

Czasem poproszę o wsparcie. Zwykła rzecz. Zaglądacie tutaj, czytacie, czasem coś znajdziecie ciekawego co rozwiąże jakiś problem. Rozmawiamy jak kumpel z kumplem – „Pomóż chłopie”. Mam nadzieję, że Was to nie razi. Proszę, żeby Was nie irytowało. Gdy potrzeba, również jałmużna jest potrzebna. Bo to jest blog. Zwykłe miejsce, dla zwykłych ludzi. Ja dla Was, Wy dla mnie. Wspieranie siebie na wzajem – to takie normalne.

Jak zaglądam na profesjonalne strony, które chcą być bardziej profesjonalne niż mogą, obawiam się powolnej dominacji sieci nad prasą drukowaną. Czytając gazetę możesz kląć na autora, wydzierać jego twarz z artykułu lub dorysować wąsy dodając przez to powagi nieudolnemu tekstowi. Jednak ów specjalista śpi spokojnie. Nie wie, co mu czynisz w zaciszu domowej lampki. W sieci natomiast, autor zwany (często przez siebie) profesjonalnym męczy się strasznie, czytając komentarze pod swoim wysoce odkrywczym wpisem. Daj mu Panie dużo pozytywnych by nie trapiły go nocne koszmary i zgagi. Jednak uważaj, gdy depniesz na odcisk. Wyłącz nawigację w telefonie, zaszyj się na pustkowiu, wypnij kabel z sieci, bo posmakujesz redakcyjnego kunsztu celnej riposty.

Dlatego proszę Was. Nie piszcie, że Mój Mac to serwis, portal czy inne zaawansowane sieciowo miejsce. To zwykły blog. Ze swoimi potknięciami (częstymi), konkursami (lepszymi i gorszymi) i zrzutkami na serwer (czasem potrzebnymi). Naprawdę, nic więcej. Zwykły blog.